Engelandvaarders

Een hele week bezoek of een weekend bezoek zijn bijna even vermoeiend, maar van allebei kunnen we genieten. Het is gaaf om vrienschappen op deze manier te vernieuwen, uit te diepen en op te bouwen. We kijken dus terug op een geslaagde week.


Dit zijn Herman en Marja, achter hen zie je Stoke-on-Trent liggen. Dit is een ideale plek om aan bezoekers uit te leggen in wat voor gebied de stad ligt.










Natuurlijk kunnen we niet de hele week in Stoke blijven zitten, dus op zaterdag trekken we met z'n vieren naar Wales. Daar gaan we de hoogste berg beklimmen: 1085 meter boven zee niveau. In totaal klimmen we zo'n 1200 meter op deze dag.



Dit is nog een wat anders dan de asfaltwoestijn die Stoke-on-Trent heet, wat een verademing.


Dit mooie tafereel doet ons het verloren schaap denken.


De ganzenmars


Hier kunnen we vast onze kuitspieren opwarmen...


Schitterend is het om al de meren in het dal te zien liggen.


Af en toe even uitrusten.



Daar moet ik nog helemaal naar toe klimmen (Elbert in oranje shirt)


Maar gelukkig heb ik al heel wat metertjes geklommen.


We kunnen een flink deel van de kust van Wales zien.


Bijna het hoogste punt bereikt.



Marja en ik gaan met de trein terug om onze knieen een beetje te sparen, Elbert en Herman gaan lopend terug om onze portemonee wat te sparen.









En hierna zijn er geen digitale foto's meer, want het toestel is nogal hard gevallen. Hopelijk valt de reparatie binnen de garantie...

Op de laatste dag, dat was afgelopen donderdag, zijn we nog naar Chester gegaan. Dit is een klein stadje waar nog veel van de Romeinse invloeden is te zien.
De week is alweer voorbij, ik weet weer dat meerdere woorden meerdere betekenissen kan hebben en dat een zin altijd op een andere manier uitgelegd kan worden dan dat ik het bedoel. Gelukkig was ik dit keer niet de enige die er aan moest geloven.

Vrijdags gaan we vroeg weg, we hebben namelijk een reis van minimaal 4 1/2 uur voor de boeg. De reis verloopt voorspoedig, we genieten van het uitzicht. Het eerste deel van de reis gaat tussen het Lake District en Yorkshire Dales door. Op 1/3 stoppen we even om de benen te strekken en ons cafeine gehalte op peil te houden. We denken dat deze eerste stop op 1/3 is, maar we waren vergeten de kilometeres in mijlen om te zetten. Dat was een grote meevaller.


De camping waar we onze tent opzetten is een oud trein station. Onze tent staat op het perron.









De reden voor het weekendje weg is de trouwerij van Ben Pearson en Kerry Macpherson. Vol verwachting gaan we er heen, niet wetend wat ons te wachten staat. Daar aangekomen blijkt de helft van de mannelijke gasten in een Kilt aanwezig te zijn: een echte Schotse bruiloft dus.


Zelfs de bruidegom moest eraan geloven, ondanks dat hij geen echte Schot is. Hij vertelde ons dat hij niet met zijn vrouw mocht trouwen als hij geen kilt zou dragen.


Van de kerk naar de feest locatie wordt het bruidspaar op traditionele wijze begeleid.


Even een praatje maken met de bruidegom.



Ik dacht dat het twee families waren...
We hebben nog even staan praten met de doedelzak speler, hij wist van bijna elke kilt de familienaam. Al pratend kwamen we erachter dat het schots (of wat de officiele naam ook mag zijn) op het Fries lijkt.



‘s Avond wordt er door alle leeftijden flink gedanst.



Wat is een feest zonder een glas whisky (we zijn immers in Schotland) en een sigaar.


Op zaterdag wil Annewieke graag de zee zien en een strandwandeling leek haar de beste optie. Maar de plek waar we eerst heen gingen veel erg tegen. In de verte zien we een berg en dat lijkt ons veel leuker.

Kijk, de zee op afstand is best gaaf.



Limburg aan de zee....



Gelukkig nog een strand gevonden met schelpen.



Even genieten van het uitzicht.





Omdat we toch in de buurt gaan we bij Sijiong en Lili op bezoek. Elbert kent hen nog van de tijd dat hij stage liep in Stoke. We krijgen een echte chinese maaltijd opgediend. Als je goed kijkt kan je op het bord links de kippenpoten zien liggen. Dat was nog niet het ergste. Na het gebed legt Lili ze op haar bord en doet daar ook nog de kop bij. Annewieke keek maar snel de andere kant op, toch mocht ze nog meemaken dat Lili de kam van de kop trok en op die at.




Zondagochtend pakken we onze spullen weer in en gaan we in Edinburgh naar de kerk. We bezoeken daar de Free Church of Scotland. In de dienst wordt er aandacht gegeven aan de armoede in de wereld, hiermee inspelend op de actualiteit die buiten aan de gang is.

Daar rijdt je dan op de snel weg (25miles per uur), hopen maar dat we niet al te laat thuis komen.